Als je mijn eerdere blogs hebt gelezen, weet je al over wie ik het deze keer weer zal hebben. Mijn lieve, trouwe merel.
Hij bezoekt ons elke dag in onze tuin, pikt een paar wormpjes en vliegt terug naar zijn ergens voor de buitenwereld verborgen nestje. De volgende ochtend hoor ik hem rond half 5 weer fluiten in de nog nachtelijke stilte.
Een uur later wekt een vreemd geluid mij, alsof katten of ratten op het dak van mijn dakkapel stampen. De nieuwsgierigheid dwingt mij nu echt uit mijn bed en ik kijk snel rond of ik ‘de reus’ kan zien.

Ja, hoor! Een ekster daalt met een duikvlucht in mijn tuin. Waarschijnlijk heeft hij de gebroken oude noten ontdekt, die uit de door de jaren heen verzamelde notenschillen tevoorschijn kwamen, nadat ik de schillen een dag eerder in mijn tuin verspreid had. In de schillen bleven soms wat stukjes noten achter en ook deze vogels lusten die.

Een andere ekster vliegt ook langs en observeert van het dak van mijn schuur of het waard is om ook met het ontbijt mee te doen. Hij hoort wat lawaai en vliegt weg.

En zo zijn deze eksters de hele dag actief om voedsel te verzamelen voor henzelf en voor hun jonkies. Als ik de noten in mijn tuin niet zou hebben, zouden deze eksters ook nu, net als ieder voorjaar, op de mereljonkies jagen.
Zodra hij weg is verschijnt het merelmannetje weer. Hij is ook druk bezig om voedsel te verzamelen voor zijn broedende vrouwtje en/of voor zijn, waarschijnlijk al uit het ei gekropen jonkies.
De zorg die hij voor zijn familie dagelijks ervaart kan de empathieloze ekster nauwelijks voorstellen.

Wat knap is van deze merel: hij waakt, bewaakt en focust elke dag op zijn door de natuur gegeven doel. Ongeacht zijn omstandigheden gaat hij door.
Een mooi voorbeeld voor ons in deze tijden…

Drie jonge merels op mijn pergola