Na mijn laatste Expositie in Zwolle heb ik de overgebleven schilderijen weer netjes aan mijn woonkamermuur teruggehangen. Telkens als ik in de kamer binnenstapte keek De Tevreden IJsvogel met verlangende blik richting mij. – Wat wil je? – vroeg ik mij dan af.
Iedere keer kwam dezelfde gedachte terug: het definitieve thuis voor dit schilderij zou echt Woonzorgcentrum De IJsvogel in Ermelo zijn.

Enige tijd geleden vertelde een kennis van mij dat in het Woonzorgcentrum De IJsvogel in Ermelo ouderen wonen. Door mijn ervaring met ouderen weet ik dat ze in deze fase van hun leven vaak tevreden zijn. Ze kunnen volop van kleine dingen genieten. Mijn oma was ook zo. Ik denk vaak aan haar terug ook als ik een vogel schilder. Wat kon ze van de vogels genieten. Ze leerde ons hoe wij hen ’s winters op de juiste manier konden voeren. Ze was vaak tevreden met haar leven. Ook wat dat betreft was ze een echt voorbeeld voor mij en dat voorbeeld heb ik beslist nodig. Want keer op keer merk ik dat het ontevreden gevoel in mij, net als in velen van ons, steeds de kop opsteekt. Met name als ik iets heel graag wil en dit om verschillende redenen niet kan.

Door het leven in het buitenland en door omstandigheden, kon ik geen afscheid nemen van mijn lieve, voorbeeldgevende oma. Hierdoor mis ik haar soms enorm. Dat kan erg machteloos voelen, wat ook snel een ontevreden gevoel creëert.

Tijdens het schilderen van deze ijsvogel heb ik mogen beseffen, dat alles een reden heeft, ook als niet alles goed loopt, dat er dan toch mooie dingen kunnen ontstaan. Daarvoor mag ik dankbaar zijn. Ondanks de omstandigheden tevreden zijn met alles, zoals mijn Tevreden IJsvogel met zijn nieuwe thuis en de ouderen bij Woonzorgcentrum De IJsvogel met de zorg die ze daar krijgen en natuurlijk met mijn prachtige IJsvogel.