De Vreemde

Kunst doe je samen. Als je met kunst bezig bent wil je dat ook met het publiek delen. Het publiek levert, zonder dat ze dat door heeft, een enorme bijdrage aan de kunstenaar. Niet alleen door het kopen van de kunstwerken maar ook door de waardering voor de kunst. Door de waardering word je bemoedigd om je talent en creativiteit verder te ontwikkelen.

Dit jaar was ik er ook aan toe om mijn eerste expositie te houden. Dat wilde ik via de Kunstroute Noordwest Veluwe doen. In februari heb ik me daarvoor opgegeven en in maart, na de ballotage, was ik gelijk toegelaten. Zodra dit achter de rug was sloeg de spanning en twijfel ineens toe. Red ik het fysiek om alles op tijd gereed te hebben en goed te organiseren? Hoe ga ik mijn werk presenteren en hoe verloopt het precies?

Ik heb tot nu toe nooit meegedaan aan de Kunstroute en wist niet wat ik daarvan kon verwachten. Eind mei, op zo’n ‘twijfeldag’ of ik in september het red, viel onverwachts een uitnodiging in mijn postvak voor de Atelierroute in Putten. Dat was een mooie gelegenheid om alvast bij anderen een kijkje te nemen. Het thema was ‘Kwetsbaarheid’. Niet alleen mijn nieuwsgierigheid naar het verloop van de Atelierroute trok mij enorm maar, gezien mijn eigen kwetsbaarheid, was ook het thema overtuigend uitnodigend.

Zaterdag 1 juni werden wij vroeg wakker en arriveerden we al rond half elf bij het eerste adres. Om nog wat info over de Atelierroute na te lopen sloegen wij de folder nog een keer open en we werden beiden vuurrood toen wij ontdekten dat wij, in ons enthousiasme, een half uur vóór de opening bij het adres stonden. ‘Weet je wat, we pakken dan het andere einde van de route’ – zei mijn man. Dus we reisden verder en we waren rond elf uur bij een prachtige boerderij waar meerdere kunstenaars samen exposeerden. Daar werden wij o.a. door de kunstenares Marjan Loman, die dieren schildert en gespecialiseerd is in het schilderen van koeien, heel vriendelijk ontvangen. Haar persoonlijke verhaal over de geschiedenis van het ontstaan van haar werk heeft op ons diepe indruk gemaakt.
We hadden veel aspecten gemeen. Tijdens het bewonderen van haar verzorgde stukken werd onze aandacht afgeleid door een groep boomklevers die actief in de achtergrond op een boom op en neer gingen. Zoveel bij elkaar hebben we nog nooit gezien. Dat is voor een vogelschilder heel bijzonder.

In het centrum van het dorp was onze volgende stop. Daar hebben we weer bijzondere en mooie stukken mogen bewonderen van een groep kunstenaars die samen exposeerden.
Iets verder in een woonwijk kwamen wij bij een kunstenaar die een expositie in haar woning hield en dat was voor ons wat ongewoon om zomaar iemands huis binnen te stappen. Bij aankomst stond haar voordeur warm verwelkomend open en wachtte ons een verrassende woonkamer waar je echt je ogen uit kon kijken. Ze liet ons gevarieerde kunstwerken zien van schilderijen van vogels en portretten tot een zelfgemaakte salontafel en boekenkast. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Maar op het moment dat ze ons vertelde dat ze nu voor het eerst met de Atelierroute meedeed, verraste ze ons werkelijk. Haar stukken waren zo professioneel en haar presentatie was zo geroutineerd en hartelijk, dat als ze dat niet had gezegd waren wij in de veronderstelling gebleven dat ze dit al jaren aan het doen was. Voor mij persoonlijk was het zeer bemoedigend om iemand te ontmoeten die ook voor het eerst aan een Atelierroute meedeed en haar huis voor het publiek open stelde.

We hebben veel meegekregen. Ook van de andere kunstenaars die wij die dag nog bezochten. Kunstenares Marianne Buitelaar verraste ons met mooie en bijzondere verhalen. Haar techniek en sprookjesachtige stukken vond ik buitengewoon interessant en waren voor mij weer een rijke inspiratiebron. Ze vertelde dat ze een keer wat kleuren op het doek schilderde en haar zoon het doek omdraaide en zei: ‘Mam, je hebt een vogel geschilderd.’ Want dat kwam tevoorschijn toen het doek op zijn kop stond.
Tijdens het gesprek met haar vertelde ik ook over mijn eigen looproute naar mijn werk. Zo heb ik haar in een hoekje van mijn hart laten kijken, waar door mijn omstandigheden nog veel frustratie, teleurstellingen en boosheid schuilt. Ze bemoedigde mij om door te gaan en misschien ook een keer een heel andere ijsvogel te schilderen: ‘Een ijsvogel met een rode kop.’

Bij het volgende adres waren we weer door een groep kunstenaars hartelijk ontvangen met de woorden: ‘Kijk wat wij hier SAMEN neer hebben kunnen zetten!’ (Teuni Vijge) Dat was zo mooi om te horen. Samen. Want kunst doe je samen. Zelfs als je denkt dat je niets aan dat kunstwerk toevoegt doe je het alsnog door het te bewonderen, ernaar te kijken of het te kopen. Hoeveel keer heeft het bij mij bemoedigend gewerkt als ik van iemand voor mijn schilderijen een compliment kreeg. Wat had ik daarna weer veel zin om te schilderen. Misschien was zo’n dag voor mij de meest productieve.
‘Blijf zoeken naar creativiteit en nieuwe ideeën.’ kreeg ik als wijze woorden mee.

Op de voormalige school van Veenhuizerveld, waar ook een groep kunstenaars gezamenlijk exposeerden, werd ik na een inspirerend gesprek door Gezina Bakker letterlijk voor de groep gezet: ‘Welkom collega!’ Dat was zo hartverwarmend en diep rakend dat ik zelfs een traantje moest laten van opluchting en blijheid.
Wat is het fantastisch om na 20 jaren wonen in Nederland, dus wonend in een ander land en cultuur dan je eigen, mijn plek te vinden maar vooral binnen gelaten te worden met een warm welkom en mezelf eindelijk thuis te kunnen en mogen voelen.
Dank jullie wel. Dank jullie voor het openen van de deur naar de vrijheid om te mogen vliegen als een vogel, want ‘Kunst kun je niet opdringen en blijf bij jezelf!’ (Citaat van Gezina Bakker)