– Ze moet ook meekomen, kunt u dat nog met haar regelen? Want het is haar ding, ze is inmiddels volwassen. – zegt ze streng tegen mij via de telefoon. Ik zet mijn stem iets scherper zodat ze mijn eigen angst niet merkt.
– Ja, natuurlijk komt ze mee. Dat waren wij ook van plan en het is al geregeld.
– Prima, tot vanmiddag! – zegt ze en legt ze de telefoon neer.
En zo gingen wij met ons drietjes, ik, mijn dochter en mijn man, naar een overleg over mijn dochters vervolgopleiding, waar ze fouten hebben gemaakt en niets eraan wilden doen. Eenmaal in de auto had ik nog even de tijd om rustig over haar zinnen na te denken. Zo kwam mijn merelfamilie in mijn tuin weer in beeld.

Talloze keren kijk ik stilletjes uit mijn raam naar deze voorbeeldgevende vogels. Door observeren ben ik veel over hun eigenschappen te weten gekomen. Van nature zijn het schuwe bosvogels maar ze hebben zich inmiddels uitstekend aan de mensen weten aan te passen. Dagelijks tref ik ze in de vroege ochtend in mijn tuin hippend aan, in mijn gazon zoekend naar wormen. Nieuwsgierig volg ik ze vaak hoe ze met een scheve kop, met één oog scherp kijkend, opletten dat er geen vijand komt.
De meest spannende periode is wanneer ze met een mereljonkie arriveren. Soms laten ze de jonkies daar onder een struik schuilen. Tot ze leren vliegen.

Op een ochtend hoorde ik mijn mereljonkie –  die de vliegvaardigheid, naar mijn inzicht, helemaal onder de knieën had –  alleen in mijn tuin, alarmerend roepen.
– Een ekster! – riep ik en ik haastte me bijna over een paar schoenen struikelend naar de achterdeur. – Die kan zelf vliegen en zich redden! – zei mijn man onbezorgd. Voor mijn eigen geruststelling keek ik toch naar buiten. Daar zag ik het mereljonkie tegen de schutting aanvliegen en met een bezeerd vleugeltje op de grond neerploffen. Nog meer paniek. Voordat ik nog een stap kon doen verscheen de moeder merel plotseling op mijn schutting om hem te hulp te schieten.
– Dit is een echte moeder! – merkte ik op tegen mijn man.

Ook als wij vaak denken dat onze ‘vogel’ al lang volwassen is, is te hulp schieten in nood soms best verstandig.